stenosegraad

Stenosegraad is de mate waarin een buisvormig lichaam, zoals een bloedvat of kanaal, vernauwd is als gevolg van bijvoorbeeld atheromatose, littekenvorming of andere aandoeningen. In de medische praktijk wordt de stenosegraad meestal uitgedrukt als een percentage van de normale diameter en gebruikt om de ernst van de vernauwing te beoordelen en behandelkeuzes te ondersteunen.

De stenosegraad wordt doorgaans bepaald met beeldvorming. Voor carotisstenose wordt vaak de NASCET-methode toegepast, waarbij de stenosegraad berekend wordt als (1 minus de diameter op de stenose gedeeld door de diameter in het distale normale gedeelte) vermenigvuldigd met 100%. Andere beeldvormingsmodaliteiten zoals duplex-ultrasonografie, CT-angiografie en MR-angiografie leveren zowel diameterreductie als hemodynamische informatie (bijvoorbeeld slagvolumes en stroomsnelheden) die samen een inschatting van de ernst geven. Invasieve conventionele angiografie blijft de referentiemethode in sommige gevallen.

Interpretatie verschilt per vat en klinisch doel. Voor carotisarteriën worden vaak aannames gebruikt: mild tot gering stenose (<50%), matig (50–69%), en ernstig of hooggradig (≥70%). Bij intracraniële of andere vatverbindingen kunnen andere drempels gelden. De stapeling van ernst met symptomatische status speelt een grote rol bij behandelingsbeslissingen: bij symptomatische carotisstenose (>70%) wordt vaak overwogen een revascularisatie (bijv. endarteriectomie of stent) te overwegen; bij asymptomatische stenose zijn de overwegingen afhankelijk van het risico en de kans op toekomstige beroerte.

Let op beperkingen: metingen kunnen variëren door beeldvorming, calcificaties, vouw- en stenosevorm, en de gekozen referentie-diameter. Stenosegraad geeft dus een schatting en dient altijd in combinatie met klinische factoren te worden geïnterpreteerd.