standdichtheidsindex

Standdichtheidsindex (SDI) is een bosbouwmaatstaf die de densiteit van een bosstand uitdrukt. Het combineert de standomvang (per oppervlakte) en de diameterstructuur van de bomen in één getal, zodat stands met verschillende leeftijd en soort vergeleken kunnen worden. De bekendste vorm is Reineke’s standdichtheidsindex, die het aantal bomen per hectare relateert aan de kwadratische gemiddelde diameter.

Berekening: SDI wordt meestal berekend als SDI = N × (Dq)¹,⁶⁰⁵, waarbij N het aantal bomen per hectare is en Dq de kwadratische gemiddelde diameter (Dq) van de stand. Dq is de diameter die overeenkomt met het gemiddelde dwarsdoorsnedegebied; het is de wortel van het gemiddelde van de diameters in het kwadraat. In de praktijk wordt Dq geschat uit de diameterverdeling of gemeten op steekproefbomen.

Interpretatie en toepassing: Een hogere SDI duidt op een dichte stand met meer concurrentie om licht, water en voedingsstoffen. Het wordt gebruikt om stands met verschillende leeftijd, soort en sitekwaliteit te vergelijken en om snoei- en oogstbeslissingen te begeleiden. Het Standdichtheidsbeheersdiagram (SDMD) gebruikt SDI (vaak met leeftijd of hoogte) om snoeintensiteit en -tijdstip te sturen richting een doelmatige densiteit.

Beperkingen: SDI veronderstelt een soortspecifieke relatie tussen dichtheid en diameter en houdt geen rekening met soortensamenstelling, variërende groeivormen of onregelmatige standen. Het is minder betrouwbaar voor heel jonge stands, gemengde stands of stands met mengeling van leeftijdsklassen. Sitekwaliteit en silviculturele doelen beïnvloeden de toepasbaarheid.

Oorsprong: Het concept komt uit het werk van Reineke in het begin van de twintigste eeuw en is sindsdien een fundamenteel hulpmiddel in densiteitsbeheer.