signalblokering

Signalblokering is het bewust verhinderen of verstoren van radiocommunicatie binnen een afgebakend gebied. Dit gebeurt meestal met apparaten die op dezelfde frequenties uitzenden als de te blokkeren signalen, waardoor ontvangst wordt verstoord, of door fysieke afscherming van signalen (bijvoorbeeld een Faraday-kooi). Het begrip wordt vaak toegepast voor het blokkeren van mobiele telefoons, maar kan ook GPS, Wi‑Fi en Bluetooth beïnvloeden.

Qua technologie bestaan er verschillende benaderingen, variërend van gerichte verstoring op specifieke banden tot bredere isolatie van een ruimte. In de kern draait signalblokering om het verminderen of uitschakelen van ontvangst, zonder in detail te treden over hoe dit precies wordt bereikt. Voor veiligheids- en privacyredenen worden bouw- of operationele instructies doorgaans niet gegeven.

Toepassingen komen voor in onderwijsinstellingen, rechtbanken, ziekenhuizen, kerken en gevangenissen, waar het gebruik van mobiele apparaten ongewenst is of storingen moeten worden voorkomen. Ook in bedrijfsomgevingen kan blokkering van bepaalde apparaten voorkomen, bijvoorbeeld om privacy of productiviteit te waarborgen.

Juridische status varieert sterk per land. In veel rechtsgebieden is het bezit of gebruik van blokkeringstoestellen aan strikte regels gebonden, en zonder vergunning illegaal. Overtredingen kunnen leiden tot boetes of strafrechtelijke vervolging en kunnen nooddiensten of kritieke systemen beïnvloeden.

Alternatieven voor signalblokering bestaan uit beleidsmaatregelen en toezicht, oftewel het opstellen van regels en procedurele maatregelen, of het plaatsen van signalenbeheersystemen op gecontroleerde locaties. Signalblokering blijft een omstreden instrument vanwege mogelijke impact op veiligheid en privacy.