seroprevalentie

Seroprevalentie verwijst naar het aandeel individuen in een populatie met aantoonbare antistoffen tegen een specifieke ziekteverwekker, wat duidt op eerdere blootstelling of vaccinatie. Het wordt gebruikt om cumulatieve blootstelling te schatten en verschilt van incidentie of actieve infectie.

Maatstaf: Seroprevalentiestudies zijn meestal dwarsdoorsnede onderzoeken waarbij deelnemers bloed afstaan en worden getest met serologische assays zoals ELISA, chemiluminescente immunoassays of neutralisatie-assays. De resultaten worden vaak aangepast op basis van de gevoeligheid en specificiteit van de test en voor de steekproefontwerp; soms worden gewichten toegepast om de populatie representatief te maken. Antilichamen kunnen na verloop van tijd afnemen en sommige tests kunnen kruisreacties veroorzaken, wat de interpretatie beïnvloedt.

Interpretatie en beperkingen: Een positieve antistofuitkomst wijst op blootstelling of vaccinatie, maar zegt niets over eventuele actuele infectie of volledige bescherming. Bescherming hangt af van het pathogeen, de aard en duur van de respons, en ook van T-celresponsen en andere aspecten van de immuniteit. Seroprevalentie-resultaten kunnen worden beïnvloed door de selectie van de steekproef (bijv. bloeddonors) en door regionale verschillen in vaccinatie- of blootstellingsdruk.

Toepassingen: publieke gezondheidsplanning, schatting van de werkelijke ziektelast, evaluatie van vaccinatieprogramma's en modellering van groepsimmuniteit. Voorbeelden van ziektebeelden waarbij seroprevalentie wordt gemeten: HIV, hepatitis B, mazelen, dengue, malaria en SARS-CoV-2.

Standaardisatie en vergelijkbaarheid: standaardisatie van testen en rapportage bevordert vergelijkbaarheid tussen studies; rapportage van leeftijds- en geografische stratificatie is vaak nodig.