satelliettelecommunicatie

Satelliettelecommunicatie is het gebruik van artificiële satellieten in een baan om de aarde voor het overdragen van informatie over lange afstanden. Het omvat het ruimte-segment (satellieten met transponders in orbit), het grondsegment (grondstations, netwerken en backhaul) en de gebruikersapparatuur (schotelantennes, modems, terminals). Signalen worden meestal draadloos via radiogolven verzonden tussen een grondstation en de satelliet en vervolgens naar een andere aardgestationeerde eindpunt.

Satellieten fungeren als repeaterstations met transponders die inkomende signalen op een aangewezen downlink-frequentie uitzenden, waardoor communicatie tussen verre regio’s mogelijk wordt. De meeste commerciële telecomsatellieten bevinden zich in een geostationaire baan (GEO) op ongeveer 35.786 kilometer hoogte, zodat ze voortdurend boven hetzelfde punt aan de aardoppervlakte lijken. Andere systemen maken gebruik van medium- of lage aardbaan (MEO/LEO) voor kortere latentie en groter bereik, vaak met grootschalige breedbandconstellaties.

Frequentiebanden zoals C-band, Ku-band en Ka-band worden benut, elk met eigen eigenschapp en toepassingen wat bandbreedte, weersbestendigheid en benodigde zendvermogen betreft. X-band wordt in sommige militaire toepassingen gebruikt. Het gekozen bandtype beïnvloedt dekking, infrastructuur en kosten.

Toepassingen omvatten telefonie, televisie- en radiodistributie, breedbandinternet, maritieme en luchtvaartcommunicatie, alsook data- en backhaul-netwerken in afgelegen gebieden. Voordelen zijn brede dekking, hoge betrouwbaarheid en snelle inzet van netwerken. Nadelen zijn latency bij GEO-satellieten, gevoeligheid voor weersomstandigheden bij hogere banden, kosten en ruimteafval, en regelgeving rond frequentie- en orbitaaltoewijzing.

Regulering vindt plaats via ITU en nationale toezichthouders; standaarden zoals DVB-S/S2 ondersteunen satelliettelevisie en data-communicatie.