samenwerkingsorganisatie

Een samenwerkingsorganisatie is een entiteit die is opgericht om de activiteiten van meerdere partijen te coördineren en af te stemmen. Ze ontstaat uit de behoefte om efficiënter te werken, kosten te delen en gezamenlijke doelen te realiseren die voor een enkele partij moeilijk te bereiken zijn.

Juridisch kan zo'n organisatie verschillende vormen aannemen, zoals een stichting, vereniging, coöperatie of een (corporate) joint venture. Vaak heeft zij een bestuur met vertegenwoordigers van de deelnemende partijen. Besluitvorming vindt doorgaans plaats op basis van overeenkomsten, met regels over taken, verantwoordelijkheden, financiering en aansprakelijkheid vastgelegd in een samenwerkingsovereenkomst.

Financiering komt meestal uit lidmaatschapsbijdragen, subsidies, contractuele opdrachten of projectfinanciering. De organisatie kan een eigen rechtspersoonlijkheid hebben, wat de aansprakelijkheid van de individuele partners beperkt. In de praktijk worden taken en verantwoordelijkheden vaak contractueel vastgelegd.

Voordelen zijn onder meer grotere slagkracht, efficiënte inzet van middelen, expertise-uitwisseling en grotere uniformiteit in uitvoering. Nadelen zijn onder meer complexe governance, tegenstrijdige belangen, afhankelijkheid van externe financiering en privacy- of gegevensbeschermingsrisico's bij uitwisseling van data.

Toepassingsgebieden zijn onder meer lokale en regionale overheden, zorg en welzijn, onderwijs en arbeidsmarkt, infrastructuur, en woningbouw. In de publieke sector komen samenwerkingsorganisaties vaak voor als onderdeel van publiek-private samenwerking of als inter-organisatie netwerken.