ruweheidskenmerken

Ruweheidskenmerken verwijzen naar de eigenschappen van een oppervlak die de onregelmatigheden en textuur beschrijven die door productieprocessen zijn achtergelaten. Ze ontstaan door factoren zoals bewerkingsmethoden, slijtage en afwerking, en kunnen variëren over meerdere lengteschalen van nano- tot millimeterformaat. Ruweheid beïnvloedt functionele eigenschappen zoals wrijving, slijtage, afdichting, smering en esthetiek, maar ook corrosiebestendigheid en montagepasform.

Metingen en parameters: Ruweheid wordt doorgaans gekwantificeerd met parameters die uit profilometrische metingen voortkomen. In 2D-profielen spreken we vaak over Ra (het gemiddelde van de absolute hoogteafwijkingen), Rq (de wortel van de kwadraten van de hoogteafwijkingen), Rz (de gemiddelde piek-dalafstand) en Rt (de totale hoogtevariatie over de meetlengte). In 3D areale metingen komen Sa (gemiddelde hoogte), Sq (root-mean-square hoogte) en Sz (maximale hoogteverschil) naar voren. Metingen gebeuren met een contactstylus, optische profilometers of confocale systemen. De keuze van parameter en meetmethode hangt af van de functionele eis van het oppervlak.

Classificatie: Ruweheidskenmerken kunnen worden onderverdeeld in amplitudeparameters (hoogten zoals Ra, Rq), spacing-parameters (afstanden tussen kenmerken) en hybride/areale parameters die meerdere aspecten combineren. Ook patroonrichting en anisotropie kunnen relevant zijn voor de toepassing.

Toepassingen: In de industrie dienen ruweheidskenmerken voor kwaliteitscontrole, procesregeling en ontwerp van functionele oppervlakken. Het gewenste niveau van ruweheid hangt af van de toepassing: een lager ruwe oppervlak kan nodig zijn voor betere afdichting en smering, terwijl een hoger ruwe oppervlak gewenst kan zijn voor hechte toepassingen of esthetiek.