rekbaarheidskenmerken

Rekbaarheidskenmerken zijn de materiaaleigenschappen die beschrijven hoe een materiaal zich onder spanning uitrekt en hoe het terugveert wanneer de belasting verdwijnt. Ze geven een beeld van de ductiliteit, stijfheid en het vermogen tot plastische vervorming van het materiaal. Rekbaarheidskenmerken zijn van belang voor ontwerp, productie en kwaliteitscontrole.

Belangrijke rekbaarheidskenmerken zijn: rek bij breuk (elongatie tot breuk), elasticiteitsmodulus (Young's modulus) die de stijfheid aangeeft, rekgrens (yield strength) als drempel voor plastische vervorming, en breuksterkte (ultimate tensile strength). Daarnaast speelt taaiheid een rol: het vermogen van een materiaal om scheuren te weerstaan, en het herstelvermogen bij ontlasting. Voor polymeren en rubberen is ook tijd-afhankelijke rek relevant, zoals creep en hysterese bij cyclische belasting.

Metingen gebeuren doorgaans via trekproeven volgens gestandaardiseerde procedures (bijv. ISO- of ASTM-normen). De uitkomsten hangen af van belastingtempo, temperatuur en vochtigheid en kunnen afhankelijk zijn van richting (anisotropie) bij sommige materialen zoals vezelversterkte composites of geweven textiel.

Toepassingsgebieden van rekbaarheidskenmerken omvatten materialen waar buigzaamheid, schokabsorptie of slijtvastheid vereist zijn, zoals elastische componenten, kabels en touwen, textiel, rubberen producten en flexibele elektronica. In ontwerp en simulatie worden rekbaarheidskenmerken gebruikt om prestaties onder realistische belastingen te voorspellen.

Beperkingen en variabiliteit: productiedrift, veroudering, temperatuur en snelheid van belasting beïnvloeden rekbaarheidskenmerken aanzienlijk. Duidelijke specificaties en kwaliteitscontrole zijn daarom essentieel.