rubberen

Rubber is een elastisch polymeer materiaal dat in talrijke toepassingen wordt gebruikt. Het bestaat uit natuurlijke rubber (NR), gewonnen uit de latex van Hevea brasiliensis, en synthetische rubbers die via polymerisatie worden gemaakt van verschillende monomeren. Natuurlijke rubber kenmerkt zich door hoge rekbaarheid en veerkracht, terwijl synthetische rubbers kunnen worden ontworpen voor specifieke eigenschappen zoals olie- of hittebestendigheid en temperatuurbereik.

Vulkanisatie is een sleutelproces waarbij de lange polymeerketens worden crossgekoppeld—vaak met zwavel—waardoor de stof sterker en minder kleverig wordt bij hogere temperatuur. Dit vergroot treksterkte, duurzaamheid en krasvastheid. Vulkanisatie werd in de 19e eeuw herkend als essentieel voor bruikbare rubberproducten, naar het werk van Charles Goodyear.

Rubber kent vele varianten, waaronder NR (natuurlijke rubber), SBR (styreen-butadine rubber), NBR (nitrilrubber), CR (neopreen), BR (polybutadieenrubber) en EPDM (ethyleen-propyleen-dieenrubber). Elk type heeft eigen kenmerken en toepassingen, van autobanden en afdichtingen tot latexproducten zoals handschoenen en kabelisolatie.

Toepassingen en milieuvraagstukken: rubber dient als slijtvast, veerkrachtig materiaal in auto-onderdelen, medische producten en consumentenartikelen. De productie en het gebruik brengen milieu- en gezondheidsoverwegingen met zich mee, zoals boscertificering voor natuurlijk rubber, recycling van oude banden en latexallergieën bij sommige producten.

In samenvatting is rubber een veelzijdig materiaal met een lange geschiedenis en een centrale rol in moderne industrie, mogelijk gemaakt door natuurlijke bronnen en synthetische chemie.