przymiotników

Przymiotniki to część mowy w języku polskim, która opisuje cechy rzeczowników. Dzięki nim mówimy np. że ktoś jest wysoki, dom jest piękny, a samochód czerwony. Przymiotniki najczęściej określają własności, stany, przynależność lub relacje.

Funkcje przymiotników są dwie. Mogą występować przed rzeczownikiem jako określenie (atrybutywne), na przykład piękny dom, nowy samochód. Mogą także łączyć się z czasownikiem być w funkcji orzeczenia (predykatywne): dom jest piękny, samochód jest czerwony.

Odmiana przymiotników zależy od rodzaju, liczby i przypadku rzeczownika, do którego się odnoszą. Przymiotniki zgodnie z rzeczownikiem przyjmują odpowiednie końcówki: formy dla liczby pojedynczej i mnogiej, oraz różne końcówki w zależności od rodzaju gramatycznego. Zasada ta obejmuje zarówno przymiotniki jakościowe, jak i przynależnościowe (dzierżawcze).

Stopnie przymiotników obejmują trzy kategorie: stopień równy (pozytywny), wyższy (komparatywny) i najwyższy (superlatywny). Przykłady: wysoki, wyższy, najwyższy; dobry, lepszy, najlepszy. Niektóre przymiotniki mają nieregularne formy stopniowania, takie jak dobry–lepszy–najlepszy, zły–gorszy–najgorszy, duży–większy–największy.

Przymiotniki można podzielić na jakościowe (opisujące cechy, np. czerwony, wielki) i dzierżawcze (wskazujące przynależność, np. mój, twoja, ich). Ich użycie i zgodność z rzeczownikiem wpływają na gramatykę całego wyrażenia.