rzeczownika

Rzeczownik, w języku polskim, to część mowy oznaczająca osobę, rzecz, miejsce lub pojęcie. Może być rzeczownikiem pospolitym (np. dom, ksiażka) lub własnym (np. Warszawa, Ada). Rzeczowniki pełnią funkcje syntaktyczne jako podmiot lub dopełnienie oraz tworzą rdzeń frazy nominalnej.

Odmiana i kategorie. Rzeczowniki odmieniają się przez siedem przypadków (mianownik, dopełniacz, celownik, biernik, narzędnik, miejscownik, wołacz) oraz przez liczbę (pojedynczą i mnogą). Mają również rodzaj gramatyczny: męski, żeński lub nijaki. Końcówka i znaczenie rzeczownika często decydują o jego klasie odmiany, a niektóre cechy, takie jak żywotność (animacja), wpływają na formy w niektórych przypadkach, zwłaszcza w bierniku i w dopełniaczu.

Rzeczowniki mogą być liczbowe i niepoliczalne. Mogą występować jako zwykłe (pospolite) lub własne, a także tworzyć formy dzierżawcze i zdrobnienia. W liczbie mnogiej niektóre końcówki i odmiana mogą różnić się ze względu na rodzaj i żywotność.

Użycie w zdaniu. Rzeczowniki łączą się z przymiotnikami, zaimkami i innymi wyrazami w zgodzie w zakresie liczby, przypadku i rodzaju. W syntaksie stanowią rdzeń frazy nominalnej, wokół której organizują się określniki, przymiotniki i przyimkowe konstrukcje.

Rzeczownik stanowi jedną z podstawowych części mowy w polskiej gramatyce, umożliwiając wyrażanie szerokiego zakresu znaczeń i funkcji syntaktycznych.