pijlpunten

Pijlpunten zijn de scherpe uiteinden van pijlen, ontworpen om efficiënt energie over te brengen op een doelwit. Ze komen voor vanaf het laat-paleolithische tijdperk tot in latere perioden en zijn wereldwijd aangetroffen in allerlei culturen. De materialen variëren van steen (meestal vuursteen of chert), been en metaal tot maar ook moderne materialen; stenen punten blijven bijzonder bekend in archeologische vondsten.

Vorm en typologie verschillen per cultuur en tijdperk. Veelvoorkomende stenen vormen zijn bladvormige (leaf-shaped) en lanceolaat punten; sommige hebben een steel of een minder duidelijke haftdraad die in de pijlpunt wordt bevestigd. Kleinere microlithische punten komen voor bij mesolithische technieken en werden vaak gebundeld in samengestelde pijlen. Morphologie en retouche geven inzicht in de jachttechnieken en technologie van een groep.

Fabricage gebeurt doorgaans door knapping: het afbreken en retoucheren van schilfers om scherpe randen te vormen. Bij latere perioden kan ook gepolijste of gesmede puntentechniek voorkomen. Hafting, het bevestigen aan de pijlstok, gebeurde meestal met pezen, lijm of pek; soms werden extra steunpunten of bindmaterialen gebruikt om de punt steviger vast te zetten.

Datering en verspreiding worden bepaald door de context en typologie. Pijlpunten leveren belangrijke informatie over jachtpraktijken, handelsnetwerken en technologische ontwikkelingen en zijn essentiële artefacten in opgravingen. Naast typologisch onderzoek kunnen chemische analyses en residue-onderzoek aanwijzingen geven over gebruikte materialen en functies.