pijllichten

Een pijllicht is een smalle, meestal verticale opening in verdedigingsmuren, torens of poorten die dient om pijlen of kruisbogen te vuren terwijl de schutter grotendeels beschermd blijft. De opening is zo geplaatst dat de bewaker zicht heeft op het slagveld maar zo min mogelijk van zichzelf prijs geeft.

Historisch komen pijllichten voor in middeleeuwse fortificaties zoals kastelen, stadsmuren en poorten, met een verspreiding over Europa en in de Lage Landen. Ze dateren uit de middeleeuwen en bleven in gebruik tot in de vroegmoderne tijd; met de opkomst van vuurwapens werden veel pijllichten aangepast of vervangen door kanon- of musketopeningen.

Ontwerp en werking: pijllichten bestaan uit een smalle opening in de muur, soms met een bredere buiten- of binnenzijde. Deze variatie in vorm diende om de hoek en de hoogte van schieten te verbeteren, terwijl het lichaam van de schutter beschermd bleef. Het doel was om pijlen of kruisbogen te kunnen afvuren zonder dat de schutter al te veel blootstond aan vijandelijk vuur; sommige uitvoeringen boden ook betere zichtlijnen of ventilatie.

Terminologie en verwantschap: pijllichten worden in sommige bronnen ook loopholes genoemd; in fortificatie-architectuur worden ze wel embrasures genoemd. In combinatie met andere openingen zoals bressen maakten ze deel uit van het verdedigingswerk van muren en torens.

Hedendaagse betekenis: vandaag blijven pijllichten herkenbare elementen in historische bouwwerken en bieden ze waardevolle aanwijzingen voor middeleeuwse militaire tactiek en bouwtechniek. Ze worden bestudeerd door historici, archeologen en restauratoren.