oxidatorvermogen

Oxidatorvermogen, ook wel oxiderende kracht genoemd, is de capaciteit van een stof om andere stoffen te oxideren door elektronen op te nemen. In redoxreacties fungeert een oxidator als elektronenacceptor, waardoor de stof die geoxideerd wordt elektronen verliest. Het begrip is contextgebonden en hangt af van de partner waartegen geoxideerd wordt en van de omstandigheden waaronder de reactie plaatsvindt.

Een gangbare manier om oxidatorvermogen te meten of te vergelijken, is via de standaardreduktiepotentiaal (E°) van de bijbehorende redoxreactie. Een hoger E° wijst op een sterker oxidator. Deze potentiaal wordt onder standaardomstandigheden gerapporteerd (zoals 25 °C, druk 1 atm en actief betrokken bij waterige oplossingen met een bepaald pH). Het oxidatorvermogen is echter ook afhankelijk van pH en andere omstandigheden, waardoor de effectieve oxidatorcapaciteit in oplossing kan variëren. Redoxpotentialen kunnen worden weergegeven met Eh-pH-diagrammen en via de Nernst-vergelijking.

Veel voorkomende oxidatoren zijn bijvoorbeeld chlorine, hypochloriet, ozon, permanganaat en waterstofperoxide. Hun oxidatorvermogen bepaalt hun rol bij desinfectie, bleaching, chemische synthese en milieutoepassingen zoals waterbehandeling en ontzilting. Het vermogen is echter afhankelijk van concentratie, kinetiek, aanwezigheid van complexvormers en de specifieke oxidatierichting in de reactie.

Samenvattend is oxidatorvermogen een fundamenteel begrip in de chemie en milieuwetenschappen dat de kracht van een stof als oxidator beschrijft, meestal gerelateerd aan het redoxpotentiaal en beïnvloed door omgevingsfactoren.