normaalbelastingen

Normaalbelastingen is een term die in de publieke financiën en economische theorie gebruikt wordt om de typische of basale belastingdruk te beschrijven die een overheid oplegt aan huishoudens en bedrijven onder standaardvoorwaarden. Het begrip wordt niet altijd eenduid gedefinieerd en kan per context verschillen, maar het verwijst meestal naar de combinatie van belastingen die structureel en meestal wettelijk geheven worden, zonder tijdelijke heffingen, uitzonderingen of bijzondere regelingen.

In de praktijk omvat de normaalbelasting vaak de belangrijkste, brede belastinginkomsten zoals inkomsten- en loonbelasting, vennootschapsbelasting, omzetbelasting (BTW) en onroerendezaakbelasting. Variaties bestaan per land en beleidscontext: sommige modellen tellen ook accijnzen of sociale premies mee; andere beperken zich tot belastingdruk als percentage van het bruto binnenlands product (BBP) of van het totale belastinggebied.

Normaalbelastingen worden in beleidsanalyse gebruikt om de fiscale capaciteit, de horizontale en verticale rechtsgelijkheid en de stabiliteit van de overheidsfinanciën te beoordelen. Ze dienen als referentiepunt bij vergelijkingen over jaren of tussen landen, en bij het evalueren van hervormingen die gericht zijn op het vereenvoudigen van het belastingstelsel of het vergroten van de efficiëntie van de inning.

Kritiek op het concept benadrukt dat definities van normaalbelasting kunnen variëren en dat economische cycli, tijdelijk beleid, of tijdelijke kortingen de vergelijkbaarheid beperken. Daarnaast kan de selectie van belastingen die meetelt de uitkomsten beïnvloeden.

Zie ook: fiscale druk, belastingmix, belastinggrondslag, belastingbeleid.