neutralisatiesassays

Neutralisatiesassays zijn laboratoriumtests die de capaciteit meten van antilichamen om de infectiviteit van een virus te neutraliseren. Ze geven een maat voor de functionele neutralisatie door anti‑virale immuniteit en worden veel gebruikt om immuniteit na vaccinatie of bij sero-epidemiologisch onderzoek te evalueren. In tegenstelling tot bindingstests meten ze of antistoffen daadwerkelijk voorkomen dat een virus cellen infecteert.

Het basisprincipe is dat sera met oplopende verdunningen samen met een constante hoeveelheid virus worden geïncubeerd. Als neutraliserende antilichamen aanwezig zijn, verhinderen zij infectie van aangrenzende cellen. Daarna wordt de infectieactivation gemeten via plaque‑vorming, cytopathische effecten of een immuunstainingsreadout. De uitslag wordt uitgedrukt als een neutralisatietiter, bijvoorbeeld NT50 of PRNT50/PRNT90, wat de verdunning aangeeft waarbij een bepaald percentage infecties wordt verminderd.

De meest gebruikte typen neutralisatiesassays zijn:

- Plaque reduction neutralization test (PRNT), een klassieke manier die plaquettes telt.

- Microneutralization (MN) assay, een schaalbaarere versie met kleinere wells en doorgaans kleur- of luminescentereadouts.

- Pseudovirusneutralisatie assays, die niet‑replicerende virussen of virale pseudotypen gebruiken en vaak veiliger en sneller zijn.

Toepassingen omvatten evaluatie van vaccins en boosterresponsen, meting van neutraliserende titers bij individuen, en evaluatie van monoclonale antistoffen. Voordelen zijn functionele relevantie en specifieke virofysiologische informatie; beperkingen omvatten laboratoriumcomplexiteit, variabele readouts, en in veel gevallen noodzaak van BSL‑gespecialiseerde omgevingen of pseudovirusystemen voor veiligheid. Standaardisatie en referentiestandaarden zijn belangrijk voor comparatieve interpretatie tussen studies.