microservicesarchitectuur

Microservicesarchitectuur is een software-architectuurstijl waarin een applicatie wordt opgebouwd uit een verzameling kleine, zelfstandige services die elk een specifieke bedrijfsfunctie realiseren. Elke service is onafhankelijk inzetbaar en eigenaar van een klein multidisciplinair team, waardoor ontwikkeling, testen en deployment lokaal kunnen plaatsvinden.

Communicatie tussen services gebeurt via lichte protocollen zoals HTTP/REST of gRPC, vaak via een API gateway die externe verzoeken verdeelt. Data ligt vaak gedecentraliseerd: elke service beheert zijn eigen opslag, wat loskoppeling vergemakkelijkt maar ook data-integriteit en transacties complexer maakt.

Voordelen zijn modulariteit, schaalbaarheid, snelle iteraties, betere foutisolatie en onafhankelijk deployments. Nadelen zijn verhoogde operationele complexiteit, netwerklatentie, moeilijkheden bij end-to-end testing, en uitdagingen op het gebied van data-consistentie en beveiliging.

Veel voorkomende bouwstenen en patronen zijn domain-driven design met begrensde contexten, API gateways, service discovery, circuit breakers, event-driven communicatie en een service mesh. Praktische adoptie vereist containerisatie, orkestratie (bijv. Kubernetes), CI/CD, en sterke observability met logs, tracing en metrics.

Wanneer microservices geschikt zijn, is afhankelijk van schaalbehoefte en organisatiecultuur: grote, complexe domeinen met autonoom teams profiteren vaak. Voor kleine toepassingen of teams zonder ervaring met gedistribueerde systemen kan een monolith of geleidelijke migratie beter passen.