medicijnreservoirs

Medicinreservoirs zijn opslagplaatsen voor geneesmiddelen die bedoeld zijn om over tijd aan een patiënt te worden vrijgegeven. De term wordt gebruikt voor twee hoofdcontexten: reservoirs in toedieningssystemen zoals transdermale patches en implantaten, en reservoirs in het lichaam zelf waar geneesmiddelen tijdelijk kunnen accumuleren.

Reservoirs in toedieningssystemen bevatten een geconcentreerde dosis medicijn die gecontroleerd vrijkomt via een membraan of een polymeren matrix. Het ontwerp bepaalt de snelheid en duur van afgifte, wat de plasmaconcentratie stabiliseert en pieken verlaagt.

In het lichaam kunnen medicijnen zich verdelen in reservoirachtige compartimenten. Lipofiele middelen hopen zich op in vetweefsel en organen, terwijl binding aan eiwitten ook langere blootstelling kan veroorzaken. Daardoor kan eliminatie vertragen en kan na stoppen met dosering nog steeds een dosis aanwezig blijven.

Toepassingen in de geneeskunde zijn onder meer transdermale patches, implantaten met een drager die langzame afgifte mogelijk maakt, en medicijreluting stents of pompreservoirs. Afgifte kan plaatsvinden door diffusie, osmose of afbraak van een polymeren matrix.

Voordelen zijn consistenter plasmaconcentraties, betere therapietrouw en minder pieken. Nadelen omvatten risico op dosis-dump bij beschadiging, device-fouten, hogere kosten en de noodzaak van strikte kwaliteits- en veiligheidsregels.

Zie ook: geneesmiddeltoedieningssystemen, gecontroleerde afgifte, patches, implantaten, stents.