luchtdichtheidsbaan

Luchtdichtheidsbaan is een term uit de bouwfysica en kwaliteitscontrole die verwijst naar een testopstelling en de bijbehorende methode om de luchtdichtheid van een gebouwschil of andere ruimten te bepalen. Het kader van de test is het meten van de hoeveelheid lucht die bij een vastgesteld drukverschil door openingen en naden kan stromen. Daarmee krijgt men inzicht in de mate van afdichting van de constructie.

In de praktijk wordt vaak een blower-doorapparaat of een vergelijkbare ventilator gebruikt om een gecontroleerd drukverschil tussen binnenruimte en buitenlucht te realiseren. Door dit drukverschil vast te houden, wordt de benodigde luchtstroom gemeten. Aan de hand van deze meting berekent men de luchtdichtheid of lekkage van de constructie. Resultaten worden vaak uitgedrukt als berekening van luchtverliezen per uur bij een bepaald drukverschil, of als een qualitatieve beoordeling van de afdichtingskwaliteit.

Toepassingsgebieden zijn onder meer nieuwbouw, renovatie en onderhoud van gebouwen, testen van gevels, ramen en deuren, en de integratie van ventilatiesystemen. De luchtdichtheidsbaan levert informatie die kan bijdragen aan energiebesparing, comfort en omgevingskwaliteit.

Normen en referenties: internationale normen zoals ISO 9972 en EN 13829 beschrijven de testmethode voor luchtdoorlatendheid van gebouwschillen. Veel landen hanteren daarnaast nationale aanvullingen. Het uitvoeren van een luchtdichtheidsbaan vereist doorgaans een goed afgedichte testopstelling, stabiele testomstandigheden en zorgvuldig uitgevoerd procedures.

Voordelen en aandachtspunten: de methode geeft een duidelijke maat voor luchtdichtheid en helpt lekkages op te sporen en prioriteren. Nauwkeurigheid is afhankelijk van testomstandigheden, afdichtingen en de kwaliteit van de meting, waardoor meerdere metingen en locatiebeoordelingen vaak worden aanbevolen.