landkenmerken

Landkenmerken zijn de natuurlijke en menselijke kenmerken die het landschap van een gebied bepalen. Ze vormen de zichtbare opbouw van het oppervlak en worden bepaald door geologische samenstelling, reliëf, hydrologie, klimaat, vegetatie en menselijk gebruik. Landkenmerken geven het karakter van een gebied weer en zijn herkenbaar in kaart, foto en beschrijving.

Tot de belangrijkste landkenmerken behoren reliëf en geomorfologie (bergen, heuvels, vlakten, duinen, kliffen), waterkenmerken (rivieren, meren, moerassen, kustlijnen), bodem- en landgebruikkenmerken (bodemtypes, vruchtbaarheid, landbouwpercelen, stedelijke gebieden), vegetatiekenmerken (loof- en naaldbossen, graslanden, struweel) en menselijke structuren en patronen (wegen, dorpen, landbouwpercelen, randen van stedelijke gebieden).

Landkenmerken worden bestudeerd met waarneming op verschillende schaalniveaus: lokaal, regionaal en landschappelijk. Methoden omvatten veldwerk, luchtfoto- en satellietbeelden, kaartanalyse en GIS. Ze vormen basis voor kaartproductie, ruimtelijke planning, waterbeheer, natuurbehoud en toeristische informatie.

Omdat landschappen veranderen door erosie, sedimentatie, klimaat en menselijke ingrepen, zijn landkenmerken dynamisch. Begrip ervan vereist periodieke observatie en actualisatie van kaarten en databanken.