landbouwliteratuur

Landbouwliteratuur is een verzamelterm voor schriftelijke werken die betrekking hebben op landbouw en aanverwante vakgebieden, zoals akkerbouw, veeteelt, tuinbouw, bodemkunde, agronomie en bedrijfsvoering. De literatuur omvat ook beleids- en duurzaamheidsdiscussies en de relatie tussen landbouw, milieu en socio-economische ontwikkelingen. Ze dient als praktische gids voor boeren en tuinders, als bron voor onderzoekers en studenten, en als middel voor beleidsmakers en adviseurs om kennis te verspreiden.

Typen publicaties variëren van werkhandschriften en handboeken tot monografieën, wetenschappelijke artikelen in vakbladen, praktijkverslagen, proefopdrachten en extensionbulletins. Daarnaast bestaan er rapporten van onderzoeksinstellingen, encyclopedieën en digitale bronnen zoals online tijdschriften, databases en open access-publicaties. In de meeste taalgebieden, waaronder de Nederlandse taalkring van Nederland en Vlaanderen, wordt landbouwliteratuur zowel in gedrukte vorm als digitaal geproduceerd en verspreid.

Historisch gezien is landbouwliteratuur gedurende eeuwen gegroeid, van vroegmoderne landbouwtagboeken tot hedendaagse landbouwwetenschappen. De ontwikkeling werd sterk beïnvloed door beschrijvende handboeken, agrarische encyclopedieën en later door universiteitsonderzoeksprogramma’s en landbouwdiensten die kennis aan practitioners verbinden.

Hedendaagse kenmerken zijn praktijkgerichte disseminatie via vakbladen en radio- en televisiesporen, open toegang tot onderzoeksresultaten, en digitale platforms die real-time informatie leveren over teeltmethoden, transitie naar duurzame landbouw en beleidsondersteuning. Landbouwliteratuur speelt een sleutelrol in kennisdeling, innovatie en de verbinding tussen onderzoek, praktijk en beleid.