lageoutgassingmaterialen

Lageoutgassingmaterialen verwijzen naar materialen die onder vacuümomstandigheden weinig vluchtige verbindingen afgeven. In toepassingen zoals vacuümkamers, ruimtevaarthardware en halfgeleiderfabricage is een lage outgassing cruciaal om contaminatie van oppervlakken, optische systemen en isolatiematerialen te voorkomen. Het begrip wordt meestal gekwantificeerd met tests die het vrijkomen van vluchtige stoffen meten.

Materialen worden beoordeeld op uitgedrukte outgassingkenmerken, vaak samengevat als totale massa verlies (TML) en de hoeveelheid vluchtige condensabele materialen (CVCM). Typische lage-outgassingmaterialen omvatten metalen zoals roestvrij staal, aluminiumlegeringen, titanium en koper, evenals keramiek en glas. Ook bepaalde polymeren met lage vluchtigheid worden toegepast, zoals fluorpolymeren (PTFE, FEP) en PEEK. Silicones en veel epoxy-lijmen vertonen doorgaans hogere outgassing, waardoor ze soms worden vermeden of uitsluitend in speciaal ontworpen, lage-outgassingvarianten worden ingezet, vaak na pre-bakken.

Testing en normen. Outgassing wordt onderzocht met laboratoriumtests zoals ASTM E595, die TML en CVCM bepalen. Materialen worden onder gecontroleerde condities gebakken en geanalyseerd op vluchtige stoffen om realistische operationele Condities in vacuüm te simuleren. Voor ruimte- en high-vacuumtoepassingen gelden vaak aanvullende qualification-tests en eisen die rekening houden met temperatuur, druk en straling.

Toepassingen en ontwerpkeuzes. Het selecteren van lage-outgassingmaterialen beïnvloedt de prestaties van vacuum-systemen, optische vloeren en sensoromgevingen. Naast materiaalkeuzes zijn ook oppervlaktebehandeling, schoonmaakprocedures en bake-out belangrijk om uiteindelijke outgassing te beheersen. Het begrip omvat doorgaans zowel metalen, keramische als polymeren die voldoen aan strengere uitlogingsnormen.