kredietsrisico

Kredietsrisico is het risico dat een kredietnemer of tegenpartij niet in staat is of niet zal betalen volgens de afgesproken voorwaarden, waardoor de kredietverstrekker een verlies lijdt. Het omvat insolventie, betalingsachterstanden en dalende kredietwaardigheid en kan voorkomen bij leningen, obligaties, handelsfinanciering en derivaten. Ook tegenpartijrisico in derivaten en valutahandel kan onder dit begrip vallen, en risico kan geconcentreerd raken bij grote debiteuren of bepaalde sectoren.

Het meten van kredietsrisico gebeurt vaak aan de hand van indicatoren als de kans op wanbetaling (probability of default, PD), de verlies bij wanbetaling (loss given default, LGD) en de blootstelling bij wanbetaling (exposure at default, EAD). Deze factoren worden verwerkt in modellen zoals de internal ratings-based benadering of kredietscoringsystemen. Voor IFRS 9 en aanverwante standaarden wordt veel gewerkt met expected credit loss, wat tijdige erkenning van verwachte verliezen beoogt.

Kredietsrisico wordt beheerd door een combinatie van preventie, monitoring en afdekking. Middelen omvatten grondige kredietbeoordeling, vastgestelde kredietlimieten per klant of sector, gebruik van onderpand en garanties, netting en covenanten, diversificatie en voortdurende bewaking van kredietkwaliteit. Ook provisioning en impairment spelen een belangrijke rol bij het afdekken van verwachte verliezen.

Regulering en standaarden spelen een cruciale rol in de benadering van kredietsrisico. Basel II en Basel III vereisen kwantificering van kredietrisico via PD, LGD en EAD ten behoeve van risk-weighted assets en kapitaaleisen. IFRS 9 vereist impairment op basis van verwachte verliezen over de levensduur van leningen; vergelijkbare normen bestaan in andere jurisdicties, zoals CECL onder US GAAP. Het doel is tijdige erkenning van verliezen en betere kapitaalplanning. Kredietsrisico blijft een fundamenteel onderdeel van financieel beheer en vereist continue beoordeling en aanpassing aan economische omstandigheden.