koppelingcircuits

Koppelingcircuits zijn schakelingen die een signaal of vermogen overdragen tussen twee delen van een systeem zonder of met minimale directe galvanische verbinding. Ze zorgen voor informatieoverdracht, impedantieaanpassing en soms isolatie tussen onderdelen die onderling verschillende elektrische omstandigheden hebben. Het doel is om de gewenste signalen door te geven zonder ongewenste verstoringen of DC-gegevens mee te nemen.

De meest gangbare typen koppeling zijn capacitive en inductive koppeling. Capacitive koppeling gebruikt een condensator om het AC-signaal door te laten while DC-niveaus gescheiden blijven. Het resultaat is een hoogdoorlaatkarakteristiek dat vooral geschikt is voor korte afstanden en voor signalen met geschikte frequenties. Inductieve koppeling maakt gebruik van wederzijdse inductie tussen twee windingen, vaak in de vorm van een transformator. Dit type kan impedantie aanpassen (impedantie-matching) en kan ook galvanische isolatie bieden. Transformatorachtige koppeling is effectief voor zowel signalen als spanningsniveaus die moeten worden getransformeerd.

Optische koppeling, exemplified door optoisolatoren, zet een elektrisch signaal om in licht en weer terug naar een elektrisch signaal maar biedt galvanische isolatie. Deze methode wordt vaak gekozen in gevaarlijke of ruisgevoelige omgevingen om veiligheids- en ruisproblemen te verminderen. RF- en hoogfrequente koppelingen kunnen ook bestaan uit gerichte netwerken van capaciteiten en inductoren die resonanties en afstemming mogelijk maken.

Toepassingen variëren van audio- en RF-ontwerpen tot meet- en regelsystemen en veiligheidskritische interfaces. Bij ontwerp spelen factoren als frequentiebereik, impedantie, verlies, parasieten en isolatieniveaus een cruciale rol.