koolstofopslagcapaciteit

Koolstofopslagcapaciteit is de maximale hoeveelheid koolstof die kan worden opgeslagen in koolstofopslagreservoirs onder bepaalde omstandigheden. Het begrip wordt gebruikt in klimaatbeleid en modellering om te beoordelen hoeveel koolstof duurzaam uit de atmosfeer kan worden verwijderd of vastgelegd. Capaciteit wordt uitgedrukt in gigaton CO2 (GtCO2) of in koolstofeenheden (PgC) en omvat zowel natuurlijke opslag als opslag die met technologie mogelijk wordt gemaakt.

Natuurlijke opslag omvat de biosfeer en de oceaan, terwijl geologische opslag onder de aardkorst valt. In de biosfeer slaan bomen, graslanden en bodems koolstof vast via biomassa en organische koolstof in de bodem. De oceaan fungeert als een enorme koolstofput door gasuitwisseling, biologische verwerking en chemische binding. Deze natuurlijke pools hebben aanzienlijke capaciteit, maar worden sterk beïnvloed door klimaatverandering, landgebruik en ecologische veranderingen, waardoor hun opslag op lange termijn onzeker blijft.

Technologische opslag omvat koolstofafvang en -opslag (CCS) in ondergrondse formaties zoals diepe zoutlagen en uitgeputte olie- of gasvelden, en systemen zoals BECCS (biomass energy with CCS). CCS wordt gezien als een veelbelovende optie voor grootschalige CO2-reductie, maar de uiteindelijke capaciteit varieert sterk per locatie door geologie, regelgeving, kosten en implementatiesnelheid.

De inschatting van koolstofopslagcapaciteit kent grote onzekerheden. Capaciteit is geen garantie voor daadwerkelijke opslag; lekkages, opslagmogelijkheden en lange termijn monitoring spelen een rol. Bovendien vereist effectieve inzet een combinatie van emissiereductie, natuurlijke opslag en technologische opslag, ondersteund door governance en investeringen.