koolstofneutrale

Koolstofneutrale, meestal uitgedrukt als koolstofneutraliteit, verwijst naar een toestand of doel waarbij de netto-uitstoot van broeikasgassen door een organisatie, activiteit, product of regio tijdens een afgesproken periode gelijk is aan nul. In de praktijk betekent dit vaak dat resterende emissies na reductie gecompenseerd worden door koolstofkredieten of door verwijdering van CO2 uit de atmosfeer. Emissies worden meestal uitgedrukt in CO2-equivalenten (CO2e) en omvatten zowel directe (scope 1) als indirecte (scope 2) en vaak ook in de waardeketen (scope 3).

Om koolstofneutraal te worden, werkt men aan emissiedalingen zoals energiebesparing, overgang naar hernieuwbare energie, elektrificatie en verduurzaming van de toeleveringsketen. Daarnaast kan men koolstofverwijdering toepassen, bijvoorbeeld door bebossing of technologische verwijderingsmethoden, en restemissies compenseren met offsets. De aanpak wordt vaak ondersteund door onafhankelijke certificering en transparante rapportage volgens normen zoals het Greenhouse Gas Protocol, ISO 14064 of PAS 2060, waarbij auditors claims controleren.

Kritiek rondom koolstofneutraliteit wijst op risico’s van greenwashing bij overmatig vertrouwen op offsets, gebrek aan zekerheid over extraiteit en permanente werking, en het risico dat compensatie de focus op directe emissiereducties afleidt. Doelstellingen variëren per sector en land, maar steeds vaker hanteren organisaties wetenschappelijk onderbouwde reductiedoelen (SBTi) en duidelijke tijdlijnen om echte netto-nulpt vooruitgang te realiseren.