investeringscapaciteit

Investeringscapaciteit is het vermogen van een individu, onderneming of economie om te investeren in kapitaalgoederen, vernieuwing of uitbreidingsactiviteiten, rekening houdend met beschikbare middelen en financieringsmogelijkheden. Op ondernemingsniveau gaat het om de capaciteit om investeringen te financieren uit eigen middelen, kasstromen en extern kapitaal; op macro-niveau verwijst het naar het vermogen van de economie om investeringen te realiseren, beïnvloed door spaargeld, kredietvoorzieningen en beleidsomstandigheden.

Voor een onderneming wordt investeringscapaciteit bepaald door kasstroom en winstverwachtingen, afschrijvingen, fiscale regels, en de beschikbaarheid en kosten van langlopende financiering. Daarnaast spelen de vraag- en risicoperceptie en de balanspositie een rol. Voor een economie wordt dit beïnvloed door de hoogte van spaargelden, rentelasten, economische vooruitzichten, fiscale prikkels, politieke stabiliteit en de ontwikkeling van de financiële sector; publieke investeringen en buitenlandse investeringen dragen ook bij.

Meetmethoden: op micro-niveau kan men spreken van een financieringskloof tussen geplande investeringen en interne bronnen. Op macro-niveau wordt investeringscapaciteit vaak weerspiegeld in de brutaversterking van het kapitaal als aandeel van het bbp (bruto vaste kapitaalvorming, GFCF) en in de benodigde investeringen ten opzichte van de spaargraad.

Beleidsimplicaties: vergroting van de investeringscapaciteit kan de productiviteitsgroei ondersteunen. Instrumenten zijn onder meer rente- en fiscaal beleid, afschrijvingsregelingen, subsidies en publiek-private investeringen.

Voorbeelden: een fabrikant met stabiele kasstromen heeft doorgaans een hogere investeringscapaciteit dan een start-up met hoog groeipotentieel maar beperkte financieringsmogelijkheden; in een financieringscrisis neemt de capaciteit vaak af.