interactionisme

Interactionisme is een sociologische en psychologische stroming die de nadruk legt op micro-sociaal handelen en de manier waarop betekenissen ontstaan en worden gedeeld door middel van symbolische communicatie. Het stelt dat sociale realiteit uiteindelijk wordt geconstrueerd in alledaagse interacties en in gedeelde definities van situaties.

De term symbolisch interactionisme ontstond in de Verenigde Staten in de eerste helft van de 20e eeuw als onderdeel van een bredere pragmatische traditie. Belangrijke figuren zijn George Herbert Mead en Herbert Blumer, die de nadruk legden op hoe individuen door sociale interactie betekenissen toekennen aan objecten, gebeurtenissen en elkaar. Charles Cooley droeg bij met het idee van de looking-glass self, het interne beeld van het zelf ontwikkeld door andermans waarneming. Kernideeën zijn dat betekenissen sociaal gefingeerd en voortdurend onderhandeld worden, en dat het zelf ontstaat via internalisatie van andermans perspectieven en sociale rollen.

Methode en toepassingen van het interactionisme zijn overwegend micro-sociologisch en kwalitatief van aard. Onderzoek gebeurt vaak via participerende observatie, interviews en andere vormen van diepgaande analyse van dagelijkse interacties. Het onderzoekt hoe identiteit, rolverwachtingen, stigma en impression management tot stand komen door talk en handelingen in apparaats van alledaags leven.

Kritiek en erfenis: het standalone-beeld van micro-interactie kan macro-structuren, macht en instituties onderbelichten. Desondanks heeft interactionisme een blijvende invloed gehad op sociologie, antropologie, communicatiewetenschap en onderwijs, en blijft het een nuttig kader voor het bestuderen van hoe mensen betekenis geven aan elkaar en aan de sociale wereld.