infectieonderzoek

Infectieonderzoek is een systematische benadering om de oorzaken, bronnen en transmissie van infectieziekten vast te stellen en te beheersen. Het kan zowel klinisch gericht zijn, gericht op de diagnose en behandeling van individuele patiënten, als publiekgezondheidgericht, gericht op het detecteren en voorkomen van uitbraken in de populatie. Het vakgebied is een samenhang van klinische diagnose, microbiologie, epidemiologie en infectiepreventie.

In de klinische setting omvat infectieonderzoek het verzamelen van anamneses en lichamelijk onderzoek, en het afnemen van biologische monsters zoals bloed, urine, sputum, keel- of huidafkrabsels. Laboratoriumdiagnostiek omvat cultuur en identificatie van micro-organismen, moleculaire testen zoals PCR, antigeentests en serologie, evenals gevoeligheids- en resistentieonderzoek. De resultaten ondersteunen gericht beleid voor behandeling, isolatie en patiëntveiligheid. Klinisch onderzoekers beoordelen ook mogelijke co-infecties en complicaties.

In de publieke gezondheidscontext gaat infectieonderzoek over het identificeren van gevallen, het opstellen van case-definities, contactopsporing en het analyseren van incidentie en spreiding. Bij uitbraken wordt gezocht naar de bron en het transmissieroute, bijvoorbeeld voedsel, water of omgevingsfactoren. Doel is het toepassen van beheersmaatregelen zoals isolatie, quarantaines, hygiënische maatregelen en gerichte vaccinatiecampagnes, en het communiceren van risico en advies aan het publiek.

Technische middelen en disciplines vormen de kern, waaronder klinische microbiologie, moleculaire diagnostiek, sequencing en bestrijding van infectiepreventie. Ethiek, privacy en datakwaliteit zijn essentieel bij surveillance en onderzoek. Uitdagingen omvatten opkomende resistentie, beperkte middelen, snelle diagnostiek en de integratie van data uit meerdere bronnen.