identifiersystemen

Identificatiesystemen zijn regels, infrastructuur en governance die entiteiten zoals personen, organisaties, publicaties en digitale objecten eenduidig identificeren en later terugvinden mogelijk maken. Een identificatiesysteem bestaat doorgaans uit drie onderdelen: een unieke identifier, een toewijzingsbeleid en een resolusinfrastructuur die de identifier omzet in metadata of toegang tot de resource. Het doel is persistentie, interoperabiliteit en stabiele verwijzingen, ongeacht veranderingen in systemen of locaties.

Typen omvatten globale identifiers zoals DOI voor wetenschappelijke publicaties en ORCID voor onderzoekers, ARK en URN-systemen voor persistent naming, en UUIDs die platformonafhankelijke identifiers leveren. Daarnaast bestaan lokale identifiers die organisaties intern gebruiken en via mappings gekoppeld kunnen worden aan externe systemen. Belangrijke onderdelen zijn registries (toewijzing en beheer), resolvers (verwijzen naar metadata of bronnen) en gestandaardiseerde metadata die nodig is om bronnen te herkennen en te koppelen. Eigenschappen van goede identificatiesystemen zijn uniciteit, houdbaarheid, resolvability, interoperabiliteit en duidelijke governance, met mogelijkheid tot versiebeheer en het maken van mappings tussen verschillende systemen.

Toepassingsgebieden omvatten bibliotheken en publicatiebeheer, data management volgens FAIR-principes, wetenschap en samenwerking, overheid en gezondheidszorg. Uitdagingen omvatten governance, onderhoud en veroudering van identifiers, reconciliatie van verschillende systemen, en waarborging van privacy bij bredere koppelingen. Voorbeelden van standaarden en initiatieven zijn URN- en DOI-systemen, ARK, UUID en ORCID; vaak in combinatie met registries en resolvers die interoperabiliteit ondersteunen.