haaruitval

Haaruitval, of alopecia, is het verlies van haar op de hoofdhuid of andere haarzones, waardoor de haardichtheid afneemt. Het kan tijdelijk of langdurig zijn, en de oorzaak kan variëren van hormonaal tot ontstekings- of voedingsgerelateerde factoren. In veel gevallen is haaruitval behandelbaar of kan de toestand stabiliseren.

De meest voorkomende vormen zijn androgenetische alopecia (mannelijke en vrouwelijke patroonuitval), telogeen effluviem, alopecia areata, en traction- of littekenalopecia. Androgenetische alopecia is genetisch bepaald en leidt tot geleidelijke dunner wordende haarlijnen of kroonhaar. Telogeen effluvium ontstaat door een verstoring van de haarcyclus (bijv. ziekte, stress, operatie, hormonale schommelingen of eiwit- en ijzertekorten) en geeft diffus verlies over de hoofdhuid. Alopecia areata is een auto-immuunstoornis met ronde patches of uitgebreide kaalheid. Traction-alopecia ontstaat door langdurige spanningen van haarrekken door bepaalde kapsels; het kan meestal reversibel zijn als de oorzaak snel wordt aangepakt. Littekenschaliepe (cicatriciële alopecia) beschadigt de haarfollikels blijvend en vereist specifieke behandeling.

Diagnose gebeurt op basis van geschiedenis, lichamelijk onderzoek en vaak aanvullende factoren zoals bloedtesten (ijzer, ferritine, schildklierfunctie, vitamine D), trichoscopie en soms een huidbiopsis.

Behandeling is afhankelijk van de oorzaak. Mogelijke opties zijn topische minoxidil, orale finasteride of dutasteride (bij mannen), corticosteroïden bij alopecia areata, anti-inflammatoire behandeling bij ontstekingsaandoeningen, en haartransplantatie bij geschikte kandidaten. Leefstijl- en voedingsaanpassingen kunnen ondersteunend zijn. Preventie richt zich op het zo min mogelijk belasten van het haar en het behandelen van onderliggende aandoeningen. Prognose varieert sterk per oorzaak en individu.