grondwaterbalans

Grondwaterbalans is een hydrologisch concept dat de toestand van het opgeslagen water in een aquifer beschrijft door de inkomende en uitgaande waterstromen over een afgesproken periode tegen elkaar af te zetten. De balans geeft aan in welke mate het grondwater groeit of daalt onder invloed van neerslag, verdamping, bodeminfiltratie, oppervlaktewaterinrichting en menselijk gebruik.

De belangrijkste componenten zijn ingangen en uitgangen. Ingangen (recharge) omvatten natuurlijke infiltratie van neerslag, irrigatie- en oppervlaktewaterinfiltratie en, indien mogelijk, kunstmatige recharge. Uitgangen (discharge) bestaan uit natuurlijke afvoer naar oppervlaktewateren (rivieren, meren, bronnen), verdamping vanuit het vadermoedergebied waar grondwater beschikbaar is, en ontrokken water door winning (pomp)t. Veranderingen in opslag (ΔS) geven weer hoe het watervolume in de ondergrond toeneemt of afneemt over een periode. In een eenvoudige en veelgebruikte formulering geldt vaak ΔS = R − D, waarbij R staat voor recharge en D voor discharge.

Toepassingen en doel. De grondwaterbalans wordt gebruikt bij водыbeheer voor het bepalen van duurzaam rendement, het beoordelen van gevolgen van landgebruik en klimaatverandering, en bij droogte- en watertekortbeelden. De balans helpt ook bij het interpreteren van grondwaterspiegels en basisafvoer naar oppervlaktewateren.

Meting en berekening. Voor het bepalen van een balans worden gegevens gebruikt over grondwaterspiegels (piezometers), pompafnames, neerslag, infiltratie en oppervlaktewatertoevoer, aangevuld met hydrologische modellering en waterbalansmethoden. Onzekerheden zijn inherent aan veranderingen in klimaat, bodemkarakteristieken en meetnauwkeurigheid.