georeferentiebeelden

Georeferentiebeelden zijn beelden waarbij geografische locatie-informatie is gekoppeld aan een geografisch referentiesysteem, waardoor het beeld in kaartlagen kan worden geplaatst en ruimtelijke analyses mogelijk maakt. Ze omvatten onder meer luchtfoto’s, satellietbeelden, digitale scanners van kaarten en beelden verkregen met drones. Het doel is om elke pixel te verbinden met een positie op de aarde, zodat afstanden, hoeken en gebieden correct kunnen worden gemeten en vergeleken met andere datasets.

Georeferering kan op verschillende manieren plaatsvinden. Handmatig gebeurt dit met grondcontrolepunten (GCP’s) die op bekende locaties in het beeld worden gemerkt en worden gebruikt in een ruimtelijk transformatie-model, zoals affine of projectieve transformatie, of een sensor-gebaseerd model zoals RPC (rational polynomial coefficients). Een andere benadering is direct georeferencing, waarbij sensormetingen van GNSS/IMU direct aan het beeld worden gekoppeld tijdens de opnames, zodat geen aparte stap nodig is in de verwerking.

metadata en opslag: georefererende beelden bevatten doorgaans een geodataset met een coördinatenreferentiesysteem (CRS) en een datum/projections, vaak opgeslagen in GeoTIFF-bestanden. Alternatieve vormen zijn JPEG2000 met georeferentie-tags of bijbehorende wereldbestanden (.tfw, .jgw, .pgw) die de transformatie beschrijven.

Toepassingen en beperkingen: georeferentiebeelden worden veel gebruikt in GIS-toepassingen, remote sensing, cartografie, stads- en landelijk planning, landbouw en calamiteitenmanagement. De nauwkeurigheid hangt af van de kwaliteit van GCP’s, de sensorpositionering, beeldresolutie en aard van distorties door terreinvariaties en sensorvervorming. Direct georeferencing biedt vaak hogere nauwkeurigheid maar vereist geavanceerde sensormodellen en nauwkeurige POS/IMU-gegevens. Georeferentie verbetert de interoperabiliteit en analyse van beelden met andere ruimtelijke databronnen.