fotopolymeerproces

Het fotopolymeerproces is een polymeervormingstechniek waarbij een vloeibaar fotopolymeerhars onder invloed van licht wordt uitgehard tot een vaste kunststof. Het proces berust op fotoinitiatoren die bij bestraling een reactie starten zodat monomeren en oligomeren een netwerk vormen. Fotopolymeren worden veel gebruikt in additieve productie (SLA, DLP en LCD-gebaseerde 3D-printing) en in toepassingen waar hoge details vereist zijn.

Materialen en chemie: fotopolymeerharsen bestaan uit monomeren of oligomeren op basis van acrylaten of epoxy‑acrylaten, aangevuld met crosslinkers en een fotoinitiator (bijv. camphorquinon of andere UV-/zichtbaar-lichtinitiatoren). Bij belichting ontstaan radicalen (radicalische polymerisatie) of ionen (cationische polymerisatie), waardoor het vloeibare materiaal verhardt in een vast netwerk. Eigenschappen worden bepaald door de samenstelling en de post-uitharding.

Proces en uitvoering: SLA-, DLP- of LCD-gebaseerde systemen projecteren of schrijven per laag een lichtpatroon op het resin, waardoor elke laag uithardt. Laagdiktes variëren doorgaans van 25 tot 100 micron. Na de bouw volgt post-processing: verwijderen van ongeharde hars, reinigen en nadrogen/na-uitharding onder UV‑ of LED‑licht om sterkte en stabiliteit te verhogen.

Toepassingen en overwegingen: biedt hoge details en gladde oppervlakken, waardoor het geschikt is voor prototyping, tandheelkundige modellen, medische modellen en sieradenpatronen. Nadelen omvatten beperkte harskeuzes, soms bros materiaal en de behoefte aan na‑behandeling. Veiligheid: vloeibare harsen kunnen irriterend zijn; hantering vereist goede ventilatie, beschermingsmiddelen en correcte opslag.