energieprestatiecoëfficiënt

Energieprestatiecoëfficiënt (EPC) is een numerieke indicator die de energieprestatie van een gebouw uitdrukt. In de regelgeving van Nederland en België wordt de EPC gebruikt bij de berekening van het verwachte energieverbruik en vormt een kernonderdeel van het Energieprestatiecertificaat (EPC) dat bij verkoop, verhuur en nieuwbouw vereist is. De EPC geeft aan hoeveel energie er naar verwachting per vierkante meter vloeroppervlak per jaar nodig is voor verwarming, warm water, ventilatie en, indien van toepassing, koeling.

De berekening gebeurt volgens gestandaardiseerde normen en houdt rekening met bouwkundige eigenschappen (isolatie, gevels, beglazing), installaties en klimaat- en gebruiksgegevens. In de praktijk wordt de EPC gepresenteerd als een getal, soms gekoppeld aan een energielabelschaal (bijvoorbeeld A tot G); een lagere EPC wijst op een zuiniger gebouw. De EPC is bedoeld als hulpmiddel bij de vergelijking van gebouwen en bij beleidsinstrumenten ter bevordering van energetische besparing.

Het begrip verwijst naar de theoretische, niet naar de daadwerkelijke verbruikscijfers, omdat werkelijke verbruik afhankelijk is van bewonersgedrag en operationele omstandigheden. De EPC is daarmee een gestandaardiseerd instrument voor beleidsdoeleinden en marktkalibratie, hoewel het beperkingen kent door variabiliteit in gebruik en klimaatschommelingen.