eindzwaartekracht

Eindzwaartekracht is geen standaard term uit de natuurkunde en komt in het Nederlandse taalgebied vooral informeler voor. In sommige bronnen wordt het gebruikt om te verwijzen naar de zwaartekracht die blijft gelden in de eindtoestand van een systeem, of naar het zwaartekrachtsignaal op grote afstand van een massa. Omdat de uitdrukking geen vaste definitie heeft, hangt de precieze betekenis af van de context.

In een klassieke (Newtoniaanse) beschouwing ligt de zwaartekracht vast in F = m g, waarbij g de lokale valversnelling is. In die zin kan men spreken van de eindzwaartekracht als het zwaartekrachtsignaal op een bepaalde locatie wanneer andere krachten in evenwicht zijn of wanneer men zich op een eindtoestand in een systeem bevindt. In de algemene relativiteit wordt het zwaartekrachtsveld beschreven door de ruimtetijdcurvature; ver bij een bron verwijderd wordt dit veld zwakker en wordt de Newtoniaanse beschrijving vaak een goede benadering. In het uiteinde van het vakgebied erodueert het effect zich naar nul bij oneindige afstand, waar de zwaartekracht theoretisch verdwijnt.

Contextueel onderscheid is belangrijk: op aarde is g de lokale zwaartekracht die objecten ervaren op het oppervlak; in kosmologische setting kan men het hebben over het asymptotische gravitational field van een massavest. Omdat eindzwaartekracht geen officiële term is, is het verstandig de betekenis af te leiden uit de gebruikte context en te verwijzen naar de onderliggende concepten van zwaartekracht, F = m g en de algemene relativiteit.