duurzaamheidsnormen

Duurzaamheidsnormen zijn normen, richtlijnen en criteria die organisaties helpen milieubewuste, sociale verantwoorde en economische duurzaamheid in beleid, processen en producten te integreren. Ze bieden een gemeenschappelijke taal om prestaties te meten, te verifiëren en te communiceren, vergroten transparantie en versterken verantwoording aan stakeholders. Normen kunnen betrekking hebben op een organisatie als geheel, op producten of op toeleveringsketens, en worden toegepast in sectoren variërend van industrie en bouw tot dienstverlening.

Belangrijke bronnen zijn internationale normen zoals ISO 14001 (milieumanagementsystemen), ISO 26000 (maatschappelijke verantwoordelijkheid) en ISO 20400 (duurzaam inkopen). Europese en nationale kaders voegen aanvullende eisen toe, zoals EN 15804 voor constructieproducten, de EU-taxonomie die activiteiten classificeert als duurzaam, CSRD (Corporate Sustainability Reporting Directive) en het EU-Ecolabel. Daarnaast worden duurzaamheidsrapportages vaak gebaseerd op GRI-standaarden.

In de Nederlandse praktijk wordt standaardisering ondersteund door NEN, met sectorale richtlijnen en certificatieactiviteiten die bedrijven helpen bij audit en attestering.

Toepassing vereist vaak integratie in managementsystemen, productontwerp en inkoop. Bedrijven gebruiken deze normen om doelstellingen te formuleren, prestaties te monitoren en verantwoording af te leggen aan investeerders en klanten. Hoewel veel normen vrijwillig zijn, kunnen regelgeving en marktverwachtingen naleving afdwingen; er is ook zorg over greenwashing en de kosten van certificatie. Het doel van duurzaamheidsnormen is een consistente basis bieden voor duurzame besluitvorming, benchmarking en continue verbetering.