duurzaamheidlabels

Duurzaamheidlabels zijn keurmerken of etiketten op producten of diensten die aangeven in welke mate zij op het gebied van duurzaamheid presteren. Ze bestrijken doorgaans milieukaders, maar kunnen ook sociale en economische aspecten omvatten. Labels worden meestal afgegeven door onafhankelijke instanties en hebben als doel consumenten te helpen bij verantwoorde keuzes en bevorderen van duurzame productie en inkoop.

Er bestaan labeltypes op verschillende niveaus: productlabels die milieuprestaties van een product communiceren (bijv. lagere CO2-uitstoot, gebruik van gerecyclede of hergebruikte materialen), sociaal-ethische labels (bijv. eerlijke handel, arbeidsomstandigheden) en gebouw- of infrastructuurlabels (zoals BREEAM, LEED) die de duurzaamheid van een gebouw beoordelen. In de Europese Unie is het EU Ecolabel een breed toepasbaar generiek label; in Nederland is het Milieukeur het bekendste nationale label.

Criteria en toetsing: labels worden vastgesteld door publiekrechtelijke instanties, brancheorganisaties of onafhankelijke keurings- en certificeringsorganisaties. Criteria zijn doorgaans openbaar en up-to-date, en vereisen periodieke toetsing door derden. Sommige labels baseren zich op normen zoals ISO 14024 voor Type I ecolabels of op levenscyclusbeoordelingen (LCA).

Impact en beperkingen: labels kunnen consumenten helpen bij snelle vergelijkingen, maar kunnen ook tot verwarring leiden door een groot aantal verschillende keurmerken. Er is risico op greenwashing wanneer criteria ontoereikend zijn of controle ontbreekt. Daarnaast dekken labels niet altijd alle duurzaamheidaspecten af of de gehele levenscyclus van een product; daarom werken ze het beste als onderdeel van bredere duurzaamheidsinspanningen.

Veel gebruikte voorbeelden zijn EU Ecolabel, Milieukeur, Cradle to Cradle Certified, Fair Trade, en labels voor gebouwen zoals BREEAM en LEED.