bridgingfouten

Bridgingfouten, in digitale elektronica en geïntegreerde schakelingen, verwijzen naar fouten waarbij twee of meer nets per ongeluk kortgesloten raken door een verbindingsbrug, bijvoorbeeld door een fout geplaatste draad, een defect contact of door lekstromen. Dit creëert een directe elektrische verbinding tussen signalen die onafhankelijk zouden moeten zijn, wat de logische niveaus, belasting of drive-kracht kan veranderen. Bridgingfouten ontstaan tijdens fabricage, montage, maar ook in dienst door vocht, corrosie of thermische stress en veroudering. De meest voorkomende verschijningsvorm is een kortsluiting tussen twee nets met verschillende logische waarden, wat kan leiden tot een stuck-at-achtig gedrag of onvoorspelbare overgangen.

Model en testen. Om bridgingfouten te analyseren wordt het bridging-foutmodel gehanteerd, waarbij de fout wordt voorgesteld als een korte verbinding tussen twee nets met onbekende richting of sterkte. Er zijn enkel-bridging- en meervoudige-bridging modellen. Ze staan los van stuck-at-fouten, hoewel bridgingfouten soortgelijke symptomen kunnen veroorzaken. Detectie berust op testpatronen die de gebridgete nets toestaan verschillende waarden aan te nemen, zodat de fout op een uitgang kan worden waargenomen. In combinatorische schakelingen worden vaak twee-patroonstesten gebruikt; robuustere benaderingen gebruiken meerdere patronen of gerichte tests. Bridgingfouten zijn vooral uitdagend in dicht opeengepakte schakelingen waar veel nets dicht bij elkaar liggen.

Preventie en mitigatie. Preventie omvat zorgvuldige lay-out van PCB's en IC's om nets ruim van elkaar te scheiden, gecontroleerde impedantie, guard rings en voldoende afstand, evenals fabricageprocessen die kortsluitingen voorkomen. Voor fouttolerantie kunnen ontwerpen redundantie of zelfcontrolesoftware bevatten. Testgenerators streven naar maximale bridging-foutdekking om defecte verbindingen vroegtijdig op te sporen.