biofoulingsoorten

Biofoulingsoorten verwijzen naar organismen die zich op onderwateroppervlakten hechten en zo een fouling-biocontinuer vormen. Ze kunnen zich ontwikkelen op scheepsrompen, offshore constructies, pijpen, hoogspanningskabels en aquacultuurnetten. Biofouling ontstaat door een combinatie van microfouling en macrofouling en hangt af van lokale omstandigheden zoals temperatuur, zoutegomstandigheden en waterbeweging. De samenstelling van de soortengemeenschap varieert per locatie en seizoenen.

Op microfouling horen vooral micro-organismen zoals bacteriën en diatomeeën, die direct een biofilm vormen. Macrofouling omvat vaak algen, bryozoën, tunicaten en weekdieren zoals mosselen en oesters; ook other grotere invertebraten kunnen zich aan oppervlakken hechten. Samen zorgen deze groepen voor complexe biologische kringen en kunnen ze resulteren in robuuste, laag- tot hoogdichtheidscommunity.

De gevolgen van biofouling zijn zowel economisch als ecologisch. Foulings op scheepsrompen verhogen het waterverbruik en brandstofverbruik door verhoogde weerstand, versnellen corrosie en verhogen onderhoudskosten. Op offshore- en infrastructuurnetten kan fouling de doorvoer verminderen en structurele integriteit beïnvloeden. Daarnaast kan fouling leiden tot de overdracht van niet-inheemse soorten via ballastwater of bemonsterde oppervlakken, wat invasieve populaties kan stimuleren.

Beheersing van biofouling omvat antifouling coatings (vaak koperhoudende of niet-biocydische fouling-release coatings), mechanische verwijdering en, deels, innovaties zoals ultrasone of milieuvriendelijke coatings. Wet- en regelgeving, zoals ballastwaterbeheer door IMO, probeert verspreiding van soorten te beperken. Monitoring en geïntegreerd beheer richt zich op het verminderen van milieubelasting terwijl operationele kosten beperkt blijven.