bekkenstabiliteit

Bekkenstabiliteit verwijst naar het vermogen van het bekken om belasting te verdelen tussen de wervelkolom en de benen en om bewegingen te controleren tijdens dagelijkse activiteiten zoals staan, lopen en tillen. Het bekken vormt een ring bestaande uit twee heupbeenderen en het sacrum, verbonden door ligamenten rondom het sacro-iliacale gewricht en de pubic symphysis. Een stabiel bekken is essentieel voor een efficiënte tranfer van krachten en het handhaven van houding en bewegingsbalans.

Bijdrage van spieren is cruciaal: diepe core-spieren (transversus abdominis en interne obliques), bekkenbodemspieren, gluteusspieren en heupabductoren werken samen om de bekkenpositie te controleren en de belasting te verdelen over wervelkolom en onderste ledematen.

Instabiliteit kan ontstaan door zwangerschap (anion laxiteit door ligamenten), trauma zoals bekkenfracturen, ontstekingen of chronische bekkenpijn zoals sacroiliacale gewrichtsdisfunctie of diastase van de symphysis pubis. Symptomen zijn pijn en bewegingsbeperking rond het bekken, onderrug of schaambeen.

Diagnostiek omvat anamnese, lichamelijk onderzoek en beeldvorming (X-ray, CT of MRI). Specifieke tests zoals de actieve beenheffing (ASLR) kunnen de stabiliteit evalueren.

Behandeling is meestal conservatief: fysiotherapie gericht op core-stabilisatie, bekkenbodemtraining en versterking van rug- en heupstabiliteit; houding- en looppatroontraining; pijnbestrijding en activiteit-modificatie. Een tilband kan tijdelijk ondersteuning bieden. Bij aanhoudende of ernstige instabiliteit kan chirurgie overwogen worden, bijvoorbeeld voor SI-gewrichtsstabilisatie of fixatie na fracturen.

Preventie en revalidatie richten zich op regelmatige oefening voor kernkracht, bekkenbodem en juiste til- en lifts technieken, met speciale aandacht voor zwangerschap en sport.