bandbreedtevertragingproduct

Bandbreedtevertragingproduct (BDP) is de hoeveelheid data die gelijktijdig in een netwerkpad kan voorkomen tussen verzender en ontvanger, afhankelijk van de beschikbare bandbreedte en de vertraging in het pad. Het geeft aan hoe groot de datapijp is waarmee een verbinding op elk moment gevuld kan zijn wanneer het netwerk volledig benut wordt. In de praktijk wordt het vaak gebruikt bij het afstemmen van het TCP-venster en van buffering.

Berekening en eenheden: het bandbreedtevertragingproduct in bits wordt berekend als bandbreedte (in bits per seconde) vermenigvuldigd met RTT (de round-trip time in seconden). Om dit in bytes uit te drukken deel je door 8. Dus BDP in bits = bandwidth × RTT; BDP in bytes = bandwidth × RTT / 8. Om een volledig benuttingsniveau te bereiken is het doel vaak om het TCP-venster of bufferinstellingen zó te kiezen dat ze voldoende ruimte bieden om de BDP in te sluiten, uitgedrukt in MSS-segmenten of bytes.

Toepassingen en implicaties: de BDP bepaalt hoeveel data tegelijk in een netwerkpad kan zitten. Een hogere BDP vereist doorgaans een groter venster en/of grotere buffers. Voorbeelden helpen illustreren: op een 100 Mbps-link met een RTT van 50 ms is de BDP ≈ 100e6 × 0,05 = 5 miljoen bits ≈ 625 kilobytes. Met een MSS van circa 1460 bytes heb je ongeveer 430 TCP-segmenten nodig om de link volledig te benutten. BDP beïnvloedt ook bufferontwerp; te weinig buffer kan leiden tot onderbenutting, terwijl te veel buffer kan leiden tot bufferbloat en hogere wachttijden.

Overwegingen: BDP is een theoretisch maximum onder stabiele omstandigheden en kan variëren door variabele bandbreedte, routering en congestie. Het is een hulpmiddel bij netwerktopologie en prestatie-optimalisatie, maar real-world prestaties hangen af van TCP-algoritmes, verliespercentages en QoS-beleid.