aerosolconcentraties

Aerosolconcentraties verwijzen naar de hoeveelheid zwevende deeltjes in de lucht. Ze kunnen worden uitgedrukt als aantal deeltjes per kubieke meter (aantalconcentratie) of als massa per kubieke meter (massa concentratie, uitgedrukt in µg/m3). Voor praktische toepassingen wordt vaak onderscheid gemaakt tussen grootteklassen zoals PM10 (deeltjes ≤ 10 µm), PM2,5 (≤ 2,5 µm) en PM1 (≤ 1 µm).

Meetmethoden omvatten real-time optische deeltjesmeters die deeltjes tellen op basis van lichtverstrooiing en gravimetrische systemen die massa verzamelen op filters; daarnaast bestaan instrumenten die de deeltjesgrootte verdeling bepalen (size-resolved). De combinatie van verschillende meettechnieken maakt het mogelijk om zowel de totale concentratie als de verdeling over grootteklassen te evalueren.

Bronnen van aerosolconcentraties zijn divers: natuurlijke bronnen zoals zeezout, stof, pollen en bosbrandrook, en antropogene bronnen zoals verkeer, industrie, verwarming en bouwactiviteiten. De concentratie varieert sterk met weersomstandigheden, seizoen en locatie, bijvoorbeeld tussen stedelijk centrum en het buitengebied of nabij verkeersknooppunten.

Gezondheid en milieu: hogere aerosolconcentraties kunnen risico’s voor de luchtwegen en de cardiovasculaire gezondheid vergroten, vooral bij langdurige blootstelling aan fijne deeltjes zoals PM2,5. Dit heeft geleid tot volksgezondheidsbeleid en regelgeving in veel regio’s, evenals monitoring en communicatie met het publiek.

Toepassingen en uitdagingen: data van luchtkwaliteitsnetwerken ondersteunen beleidsvorming, blootstellingsbeoordelingen en modelontwikkeling. Onzekerheden ontstaan door meetfouten, representativiteit en verschil tussen lokale blootstelling en grove jaargemiddelde rapportages. Statistische interpretatie blijft essentieel voor betrouwbare conclusies.