ademhalingsbalans

Ademhalingsbalans verwijst naar het evenwicht tussen de ademhalingsinspiratie en -expiratie en de gasuitwisseling die daardoor in het bloed plaatsvindt. Het houdt zuurstof beschikbaar voor weefsels en verwijdert kooldioxide, zodat de ademhaling bijdraagt aan de zuur-basebalans van het lichaam.

Belangrijke componenten zijn ventilatie (frequentie en diepte van de ademhaling), alveolaire ventilatie, diffusie over het alveolaire membraan en de ventilatie-perfusie (V/Q) balans. De ademhalingsbalans wordt gereguleerd door het ademhalingscentrum in de hersenstam en door chemreceptoren die reageren op veranderingen in PaO2, PaCO2 en bloed-pH.

Meting van ademhalingsbalans gebeurt voornamelijk via arteriële bloedgassen (PaO2, PaCO2, pH), aangevuld met capnografie en, voor inzicht in longfunctie, spirometrie. Een gezonde ademhalingsbalans handhaaft voldoende zuurstoftransport en een stabiele CO2-concentratie in het bloed.

Bij verstoorde ademhalingsbalans kunnen zuur-baseverschijnselen optreden. Hypoventilatie leidt tot respiratoire acidose, hyperventilatie tot respiratoire alkalose. Oorzaken zijn onder meer COPD, longontsteking, obstructieve slaapapneu, neurologische aandoeningen en obesitas-hypoventilatiesyndroom. Behandeling richt zich op de onderliggende oorzaak en, indien nodig, ondersteunende maatregelen zoals zuurstoftherapie of ventilatoire ondersteuning (niet-invasieve of invasieve beademing) om de ademhalingsbalans te herstellen.