ademdieptevermindering

Ademdepthe의 efvermindering is een term die verwijst naar een daling in de diepte van de ademhaling, wat leidt tot een verlaagd tidal volume per ademhaling. Het kan tijdelijk en normaal zijn, bijvoorbeeld bij ontspanning of ontspanningsademhaling, maar ook pathologisch wanneer het de gaswisseling in de longen belemmert en zo ademhalingsproblemen veroorzaakt.

Mechanisme en gevolgen: minder diep ademhalen verlaagt de alveolaire ventilatie, terwijl de uiteindelijke ademfrequentie de totale minuutventilatie bepaalt. Als de ademhaling niet diepteverhogend reageert, kan CO2 zich ophopen (hypercapnie) en kan de zuurstofverzadiging dalen (desaturatie). Langdurige ademdieptevermindering kan leiden tot respiratoire acidose, vermoeidheid, slaapstoornissen en mogelijk cardiovasculaire complicaties.

Oorzaken: ademdieptevermindering kan vrijwillig zijn (bijvoorbeeld bij angst of pijn), farmacologisch veroorzaakt zijn door sedativa of opioïden, of voortkomen uit neurologische of neuromusculaire aandoeningen (zoals beroerte, myasthenie, ALS). Ook long- of borstkasmechanische factoren (zoals kyfose, obesitas hypoventilatiesyndroom) en postoperatieve of pijngerelateerde ademhalingsbeperkingen dragen bij. Vaak is een combinatie van factoren aanwezig.

Diagnostiek: evaluatie omvat anamnese en klinische beoordeling, arteriële bloedgasanalyse voor CO2 en pH, capnografie voor end-tidal CO2, spirometrie om longvolumes te evalueren, en indien slaapgerelateerde klachten bestaan, polysomnografie. Beeldvorming kan structurele oorzaken uitsluiten.

Behandeling en prognose: behandeling richt zich op de onderliggende oorzaak en kan ademhalingsondersteuning omvatten, zoals non-invasieve beademing (NIV) bij chronische hypoventilatie of obesitas-hypoventilatiesyndroom. Zuurstoftherapie moet zorgvuldig worden toegepast omdat het de CO2-retentie kan verergeren bij sommige patiënten. Revalidatie en ademhalingsoefeningen kunnen de ademdiepte verbeteren. Prognose varieert afhankelijk van de oorzaak en tijdige behandeling.