Zweefvlucht

Zweefvlucht is het vliegen met een zweefvliegtuig zonder eigen motor. Een zweefvliegtuig heeft een lange vleugel en een lichtgewicht constructie en kan alleen hoogte winnen door het benutten van atmosferische lift, zoals thermiek, ridgelift of golflift. Doel van zweefvlucht is zo efficiënt mogelijk blijven zweven en uiteindelijk weer landen op een geschikte landingsplaats.

Zweefvliegtuigen worden meestal omhooggebracht door een sleepvliegtuig (aerotow) of vanaf de grond met een winch-launch. Bij aerotow wordt de zweefvliegtuig aangetrokken door het sleepvliegtuig en op hoogte losgekoppeld; bij winch-launch trekt een ground-based winch de zweefvliegtuig snel de lucht in en laat het los op hoogte voor de vlucht. Eenmaal in de lucht gebruikt de vlieger besturingselementen en een variometer om stijgende luchtmassas te identificeren en het verloop van de vlucht te sturen. Moderne zweefvliegtuigen hebben vaak een spanwijdte van ongeveer 15 tot 26 meter, een hoge vliegendefficiëntie en voorzieningen zoals luchtremmen/spoilers en ballastmogelijkheden.

Tijdens zweefvlucht maakt de piloot gebruik van natuurlijke liftbronnen: thermiek (opwaartse lucht in verwarmde gebieden), ridgelift langs heuvels en golflift boven bergketens. Het streven is een lange cross-country vlucht met optimale glijverhouding, die varieert maar typisch tussen de 40:1 en 60:1 ligt voor veel moderne zweefvliegtuigen.

Training en regelgeving variëren per land, maar zweefvlucht vereist meestal specifieke instructie, een sport-/privé-pilotenlicentie en verlaten solo- of cross-country-ervaring onder toezicht. Zweefvliegsport wordt wereldwijd georganiseerd via clubs en nationale verenigingen, met trainingen, wedstrijden en waakzaamheid op veiligheid als kernpunten.

Historisch gezien begonnen de vroegste experiments met zweefvliegen eind 19e en begin 20e eeuw; pioniers zoals Otto Lilienthal legden de basis voor de ontwikkeling van moderne zweefvliegtuigen, waarna de sport zich wereldwijd ontwikkelde.