Zelfpolerende

Zelfpolerende is een term die in coatings en materialen wordt gebruikt om een oppervlak te beschrijven dat zichzelf vernieuwt door een gecontroleerd proces van slijtage of afbraak. Het doel is om te allen tijde een nette of actieve bovenlaag bloot te leggen zonder extern onderhoud, vaak onder water of in een vochtige omgeving.

Mechanismen van zelfpolering gebeuren meestal op twee manieren. Chemische zelfpolering ontstaat wanneer delen van de coating in contact met water oplossen of hydrolyseren, waardoor de bovenlaag langzaam verdwijnt en een verse laag blootlegt met behoud van functionaliteit (bijvoorbeeld biocide-afgifte of antiadhesie). Mechanische slijtage werkt door micro-slijtage door stroming, deeltjes of organismen, waardoor de bovenlaag voortdurend wordt verwijderd en de coating actueel blijft. In beide gevallen neemt de dikte af en blijft de gewenste werking behouden.

Toepassingen zijn het meest bekend in antifouling coatings voor scheepshulls. Deze zelfpolerende coatings zorgen voor een constante afgifte van actieve stoffen en houden het oppervlak glad, waardoor organismen minder snel gehechten en de waterweerstand beperkt blijft. Minder gebruikelijk is het principe toegepast in andere beschermende of industriële coatings die veroudering gecontroleerd houden om onderhoud te verminderen.

Voordelen zijn onder meer consistente prestaties over de levensduur en minder frequent onderhoud. Beperkingen omvatten milieu- en regelgevingszorgen bij het gebruik van biociden, afhankelijkheid van waterchemie en temperatuur, en mogelijke kosten of specifieke toepassingsvereisten.

Zie ook: antifouling coating, zelfreinigende oppervlakken, polymeren, beschermende coatings.