Werkplekgrenswaarden

Werkplekgrenswaarden (WVG) zijn maximale concentraties van schadelijke stoffen in de ademhalingslucht van werknemers die onder normale arbeidsomstandigheden niet tot gezondheidsschade mogen leiden. Ze geven aan hoe hoog de blootstelling gedurende een bepaalde periode mag zijn en vormen daarmee een centraal instrument voor preventie in de arbeidsveiligheid. WVG’s worden vaak uitgedrukt als tijdsgemiddelde blootstelling (TWA) over een werkdag of als kortdurende blootstellinglimiet (STEL) voor piekbelasting. Voor sommige stoffen bestaan ook biologische grenswaarden, die aangeven hoeveel van een stof in het lichaam gemeten mag worden.

Toepassing en verplichtingen: in veel rechtsgebieden zijn grenswaarden wettelijk bindend en maken zij deel uit van risicobeoordeling en arbeidsomstandighedenwetgeving. Werkgevers hebben de verantwoordelijkheid blootstelling zo veel mogelijk te beperken en moeten blootstelling regelmatig meten of monitoren.Bij overschrijding dienen snelle corrigerende maatregelen te volgen, zoals verbetering van ventilatie, procesaanpassingen, substitutie van gevaarlijke stoffen of het gebruik van persoonlijke beschermingsmiddelen, en het vastleggen van genomen maatregelen.

Metingen en naleving: de blootstelling wordt doorgaans beoordeeld op basis van metingen over een standaardwerkdag (of langere periodes) of op basis van gebeurtenissen met korte pieken. De geldende grenswaarden kunnen per stof en per land verschillen en worden periodiek herzien om rekening te houden met nieuw wetenschappelijk bewijs.

Relatie met normen: grenswaarden zijn vaak gebaseerd op wetenschappelijke adviezen van nationale instanties en internationale instituten. Ze variëren per stof en via nationale implementatie kunnen zij verschillen van EU-richtlijnen, TLV’s of OEL-systemen.