blootstellinglimiet

Een blootstellinglimiet is de maximum toegestane concentratie van een gevaarlijke stof waaraan werknemers gedurende een bepaalde periode kan worden blootgesteld. Het doel is om het risico op gezondheidsproblemen door chemische, biologische of fysische stoffen te beperken. Blootstellinglimieten worden vaak uitgedrukt als concentratie in lucht, bijvoorbeeld milligram per kubieke meter (mg/m3) of parts per million (ppm), maar kunnen ook als dosis of bepaalde blootstellingduur worden geformuleerd.

Er bestaan verschillende types blootstellinglimieten. Een langdurige of daggemiddelde blootstellinglimiet geeft aan welke concentratie over een langere periode normaal geleverd mag worden. Een korte termijn blootstellinglimiet geldt voor korte periodes met hogere pieken. Daarnaast bestaan plafondwaarden (ceiling values) die onmiddellijke limieten aangeven die niet overschreden mogen worden. Sommige systemen onderscheiden ook andere regels, zoals grenzen die van toepassing zijn op speciale werksituaties.

Deze limieten worden vastgesteld door nationale of supranationale toezichthouders op basis van toxicologische gegevens, menselijk onderzoek en risicoafweging. Ze dienen zowel als wettelijke verplichting voor werkgevers als richtlijn om arbeidsomstandigheden te verbeteren. In de praktijk worden blootstellinglimieten toegepast door meet- en beheersmaatregelen zoals luchtmetingen, ventilatie, procesafscherming en persoonlijke beschermingsmiddelen.

Belangrijke kanttekeningen zijn onder meer dat limieten niet voor alle stoffen bestaan, dat individuele gevoeligheid kan variëren en dat blootstelling ook via huidcontact of andere routes kan plaatsvinden. Daarnaast bestaan er verschillen tussen regio’s en systemen (bijv. EU OELs versus Amerikaanse PELs), waardoor exacte waarden en regels per context kunnen verschillen.