VPNconnectiviteit

VPNconnectiviteit verwijst naar de mogelijkheid om via een virtueel privé-netwerk veilig en privé verbinding te maken met een extern netwerk, meestal via een publieke infrastructuur zoals het internet. Er bestaan twee hoofdtypes: remote access VPN (voor individuen die op afstand verbinden met een bedrijfsnetwerk) en site-to-site VPN (tussen twee of meer netwerken, bijvoorbeeld een hoofd- en een vestiging).

Een VPN creëert een versleutelde tunnel en authenticatiemechanismen die ervoor zorgen dat data vertrouwelijk blijft en niet kan worden afgeluisterd. Belangrijke protocollen zijn onder meer IPsec, OpenVPN, WireGuard en L2TP over IPsec. Kerncomponenten zijn een VPN-client, een VPN-server of gateway, en mechanismen voor authenticatie (inloggegevens, certificaten, MFA) en sleutelbeheer.

Performance en beveiliging staan centraal bij VPNconnectiviteit. Encryptie introduceert overhead, waardoor latentie en throughput beïnvloed kunnen worden; netwerktopologie en MTU-instellingen spelen een rol. Split tunneling laat verkeer rechtstreeks naar het internet gaan naast de VPN-tunnel; een volledige tunnel voert al het verkeer via de VPN. Belangrijke beveiligingsrisico’s zijn misconfiguraties, verouderde software en slecht beheer van certificaten en sleutels, terwijl monitoring en logging helpen bij detectie en incidentrespons.

Standaarden en interoperabiliteit: IPsec is gestandaardiseerd (RFC 4301-4303). OpenVPN en WireGuard zijn populaire opensource-implementaties; veel leveranciers ondersteunen meerdere protocollen om tussen verschillende vendors te verbinden. Toepassingen omvatten remote werken, beveiligde toegang tot bedrijfsapplicaties en cloudomgevingen, en verbindingen tussen kantoorlocaties. Beheer en governance omvatten beleid voor authenticatie, toegangsrechten, incidentrespons, audits en naleving van regelgeving binnen IT-securitykaders en SLA’s.